«Η Φλόριντα, σαν κεντημένο ύφασμα, έχει δύο όψεις — τη μία τσαλακωμένη και μπερδεμένη, χωρίς σειρά και στάση· και την άλλη που δείχνει λουλούδια και περίπλοκα σχέδια και λαμπερά χρώματα». — Harriet Beecher Stowe, «Φύλλα Παλμέτου»
Καθώς ξεκινά το «Florida Boys», επιστρέφω σε ένα ερώτημα που βρίσκεται στον πυρήνα της δουλειάς μου: πώς ανήκεις σε ένα μέρος που ταυτόχρονα σε καλωσορίζει και σε απομακρύνει;
Μετακόμισα στη Φλόριντα από τον Καναδά όταν ήμουν τριών ετών. Η οικογένειά μου δεν είχε συγγενείς στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αν και οι γονείς μου μεγάλωσαν στο Τορόντο, ήταν παιδιά πρώτης γενιάς μεταναστών από τη Μέση Ανατολή και την Ανατολική Ευρώπη. Αυτό, μεταξύ άλλων, έκανε τη ζωή στη Φλόριντα μια παράξενη εμπειρία — τόσο αναπαυτική όσο και απομονωτική.
Σαν παιδί, βρήκα παρηγοριά στη φύση. Ήταν οι στιγμές που περνούσα ποδηλατώντας σε μονοπάτια μέσα στο δάσος, παλεύοντας με τον αδερφό μου στο γρασίδι, και ψάχνοντας για μικρά πλάσματα που διαμόρφωσαν την πρώιμη ευτυχία μου. Αλλά δεν γνώριζα πραγματικά τη Φλόριντα τότε. Γνώριζα μόνο τα προάστιά της — τις περιφέρειες, τα εμπορικά κέντρα, τους αυτοκινητόδρομους με τις φοινικόδεντρες. Ποτέ δεν είδαμε τις πηγές, τους βάλτους, ή τα δάση. Δεν συνειδητοποιήσαμε πόσο αχανής ήταν.
Για πολύ καιρό, πίστευα ότι η φύση ήταν ουδέτερη, ότι οποιοσδήποτε μπορούσε να νιώσει σαν στο σπίτι του εκεί. Τώρα καταλαβαίνω ότι ποτέ δεν ήταν. Το αμερικανικό τοπίο χτίστηκε πάνω σε μια ιεραρχία για το ποιος μπορούσε να χαλαρώσει, να περιπλανηθεί ή να αισθανθεί ασφάλεια μέσα σε αυτό. Πολλοί από τους πρώτους ηγέτες της Υπηρεσίας Εθνικών Πάρκων και του περιβαλλοντικού κινήματος είχαν ανησυχητικές πεποιθήσεις ευγονικής και απέμακρυναν ιθαγενείς πληθυσμούς από τις προγονικές τους γαίες για να διατηρήσουν τον μύθο της «παρθένης» φύσης.* Ο διαχωρισμός και η βία καθορίζανε ποιος είχε πρόσβαση στην άγρια φύση και ποιος όχι. Για πολλούς Μαύρους και Έγχρωμους ανθρώπους στην Αμερική, η φύση δεν ήταν τόπος ελευθερίας αλλά εκμετάλλευσης και φόβου. Αυτή η ιστορία κρύβεται, συχνά αθέατη, κάτω από την επιφάνεια της γης.
Το «Florida Boys» ξεκίνησε ως μια προσπάθεια να κοιτάξω πιο προσεκτικά, να μπω στη γη που είχα αρχίσει να θαυμάζω και να ρωτήσω τι ιστορίες κρατούσε. Για πέντε χρόνια, ταξίδεψα στους ανηφόρες της Φλόριντας με ομάδες νέων ανδρών, πολλοί από τους οποίους ήταν πρώτης γενιάς σαν εμένα, που είχαν επίσης μεγαλώσει χωρίς πρόσβαση σε αυτά τα μέρη. Η σειρά έγινε ένα είδος πορτρέτου — όχι ενός συγκεκριμένου ατόμου, αλλά της Φλόριντας με την ομορφιά και τα ελαττώματά της, και των φανταστικών κοινοτήτων νέων ανδρών που θα μπορούσαν να ζήσουν σε αυτή.
Σήμερα, οι ζωές πολλών νέων ανδρών ξετυλίγονται μέσα από τη λάμψη μιας οθόνης. Η αίσθηση του εαυτού τους διαμορφώνεται από ατέλειωτες ροές επιθετικού περιεχομένου, βίντεο βελτιστοποίησης του σώματος, και μονολόγους podcast για κυριαρχία και έλεγχο. Το Διαδίκτυο έχει αντικαταστήσει το ανοιχτό χωράφι ως τόπο συνάντησης. Η δουλειά μου προσφέρει μια εναλλακτική λύση στην απομόνωση και την απόδοση που συχνά ορίζουν τη σύγχρονη αρρενωπότητα.
Στα τέλη του 2020, προσκάλεσα τέσσερα αγόρια (ένα που είχα φωτογραφήσει πριν και τρία που δεν είχα γνωρίσει ακόμα) σε ένα ταξίδι. Τους βρήκα μέσω του Instagram, ξεφυλλίζοντας αναρτήσεις με ετικέτες από φίλους φίλων, ψάχνοντας για ανθρώπους που αισθάνονταν επίσης συνδεδεμένοι με το μοναδικό χαρακτήρα της Φλόριντας. Ήθελα συνεργάτες, όχι υποκείμενα, που θα μπορούσαν να με βοηθήσουν να εξερευνήσω πώς φαίνεται και πώς θα μπορούσε να είναι η παιδική ηλικία εδώ στη Sunshine State.
Αυτό το πρώτο ταξίδι ξεκίνησε από το Μαϊάμι και κύλησε βόρεια προς το Big Talbot Island, τη Λίμνη Apopka, και τον Ποταμό Wekiva. Οδηγήσαμε για ώρες, σταματήσαμε για κολύμπι, φάγαμε μπέργκερ από drive-through, και τραγουδήσαμε παλιά τραγούδια σε πάρκινγκ. Δεν ανέπτυξα την ταινία από εκείνο το ταξίδι για σχεδόν τρία χρόνια, αλλά ήξερα ότι κάτι είχε «κλικ». Είχα βρει έναν τρόπο να δω το σπίτι διαφορετικά.
Τα επόμενα ταξίδια ήταν μεγαλύτερα και πιο φιλόδοξα. Κάθε φορά, το βαν γέμιζε με καινούρια πρόσωπα. Κάθε φορά, η δουλειά εξελισσόταν. Άρχισα να εξερευνώ τα Αρχεία της Πολιτείας της Φλόριντας και ανακάλυψα φωτογραφίες από τη Σχολή για Αγόρια της Φλόριντας, μια κατατρεγμένη σχολή αναμόρφωσης γνωστή για κακοποίηση και ανεξήγητους θανάτους. Αυτό το αρχείο μου έμεινε, συγκρουόμενο με την τρυφερότητα που ήθελα να καταγράψω. Σκέφτηκα το **Shadow Country** του Peter Matthiessen και το **The Nickel Boys** του Colson Whitehead, για το Νότο ως λίκνο και ταυτόχρονα πληγή. Σκέφτηκα το **Blonde** του Frank Ocean, πώς εξέφρασε τον υγρό, συναισθηματικό πόνο του να μεγαλώνεις στη Φλόριντα.
*Glorious*, 2025, αρχειακή χρωστική εκτύπωση
© Josh Aronson
*Lucidity*, 2025, αρχειακή χρωστική εκτύπωση
© Josh Aronson
Οι φωτογραφίες έγιναν πίνακες, ονειρικές ανακατασκευές νεότητας και τοπίου. Σκέφτηκα τις **Girl Pictures** της Justine Kurland και τα ταξίδια με βαν του Ryan McGinley, πώς οι καλλιτέχνες μετατρέπουν τη φιλία και την ελευθερία σε μέσο τους. Δανείστηκα τις μεθόδους τους αλλά άλλαξα το καστ. Τι θα γινόταν αν ένας πίνακας του Renoir — γεμάτος με λευκή αγροτική χαλάρωση — είχε πληθυσμό από νέους, queer, Μαύρους και Έγχρωμους άνδρες από το Μαϊάμι; Τι θα γινόταν αν το αμερικανικό τοπίο μπορούσε να τους αγκαλιάσει με την ίδια χάρη;
Για μένα, η λήψη φωτογραφιών είναι ένας τρόπος για να ανακτήσω μια αίσθηση του να ανήκω. Η φωτογραφία μου επιτρέπει να φαντάζομαι ότι ταιριάζω κάπου και κάνει αυτή τη φαντασίωση λίγο πιο πραγματική οπτικοποιώντας την. Πρόκειται για την επιμονή ότι η κοινότητα, η ευπάθεια και η απαλότητα υπάρχουν σε μέρη όπου κάποτε αρνούνταν ή σπάνια έδειχναν.
*Surrender*, 2025, αρχειακή χρωστική εκτύπωση
© Josh Aronson
*Eclipse*, 2025, αρχειακή χρωστική εκτύπωση
© Josh Aronson
Το **Florida Boys** ήταν πάντα για συνεργασία — τι συμβαίνει όταν φέρνεις αγνώστους μαζί και τους ζητάς να αναδημιουργήσουν ή να αυτοσχεδιάσουν μια σκηνή. Στο τέλος κάθε ταξιδιού, τα ρούχα μας ήταν μουσκεμένα, και το δέρμα μας τσιμπημένο απ' τα κουνούπια. Γελούσαμε, σωπαίναμε, βυθιζόμασταν σε συζητήσεις για το σπίτι, τη μουσική, το φόβο. Αυτές οι ήσυχες στιγμές ανάμεσα στις εικόνες είναι αυτές που ζουν μέσα στις φωτογραφίες.
Μέσα από αυτή τη δουλειά, προσπάθησα να φανταστώ την αρρενωπότητα ως κάτι πορώδες, κάτι που αναπνέει. Ήθελα να δείξω αγόρια να αγκαλιάζονται, να ξεκουράζονται, να βλέπουν ο ένας τον άλλον ως συντρόφους, όχι αντιπάλους. Με αυτόν τον τρόπο, ο Νότος έγινε μια σκηνή για επανεφεύρεση, όπου η οικειότητα μπορούσε να μοιάζει με επιβίωση.
*Vast Night*, 2025, αρχειακή χρωστική εκτύπωση
© Josh Aronson
*Headbashers*, 2025, αρχειακή χρωστική εκτύπωση
© Josh Aronson
Η ίδια η Φλόριντα είναι μια μεταφορά — πλούσια και αποσυντιθέμενη, όμορφη και βάναυση. Η μυθολογία της πολιτείας, από τροπικές καρτ ποστάλ έως σκοτεινές ιστορίες, αντανακλά τις αντιφάσεις του αμερικανικού εγχειρήματος. Ήθελα να κρατήσω μαζί τόσο το όνειρο όσο και την ψυχραιμία. Το αποτέλεσμα, πιστεύω, είναι ένα πορτρέτο ενός τόπου που είναι πάντα στα πρόθυρα της εξαφάνισης.
Η δουλειά με φιλμ μου έδωσε απόσταση. Συχνά δεν έβλεπα τι είχα φτιάξει μέχρι χρόνια αργότερα. Αυτή η καθυστέρηση έγινε μέρος της διαδικασίας, υπενθυμίζοντάς μου ότι η ίδια η μνήμη είναι ένα είδος φωτογραφίας: επιλεκτική, απρόβλεπτη, τρυφερή. Οι εικόνες άλλαξαν με το χρόνο, όπως κι εγώ.
*Swamp*, 2025, αρχειακή χρωστική εκτύπωση
© Josh Aronson
*Dunes*, 2025, αρχειακή χρωστική εκτύπωση
© Josh Aronson
*Closely*, 2025, αρχειακή χρωστική εκτύπωση
© Josh Aronson
Στο τέλος, το **Florida Boys** είναι μια ερωτική επιστολή — στη Φλόριντα, στα αγόρια που έγιναν συνεργάτες μου, στην ιδέα ότι η φωτογραφική μηχανή μπορεί να ανοίξει χώρο για απαλότητα. Για πέντε χρόνια, αυτό το project ήταν ο τρόπος με τον οποίο ρώτησα τι σημαίνει να ανήκεις κάπου που πάντα φαινόταν διαιρεμένο. Έμαθα ότι το να φωτογραφίζεις είναι να γεφυρώνεις αυτή την απόσταση — να μετατρέπεις τον πόνο της αποξένωσης σε κάτι που μοιάζει με ενσυναίσθηση.
**Το Florida Boys του Josh Aronson** **παρουσιάζεται στο Baker–Hall, Μαϊάμι, έως τις 22 Νοεμβρίου 2025.**
**National Park Service. Complicating Conservation. U.S. Department of the Interior, 17 Ιουλίου 2024, https://www.nps.gov/articles/000/complicating-conservation.htm**
**Common Sense Media. Boys in the Digital Wild: Online Culture, Identity, and Well-Being. 8 Οκτ. 2025, https://www.commonsensemedia.org/research/boys-in-the-digital-wild-online-culture-identity-and-well-being**
*Capsized*, 2025, αρχειακή χρωστική εκτύπωση
© Josh Aronson
Σχετικά με τον Καλλιτέχνη
Ο Josh Aronson (γεννημένος το 1994, Καναδάς) είναι ένας καλλιτέχνης με βάση το Μαϊάμι. Η δουλειά του εξετάζει την αρρενωπότητα και το τοπίο του Αμερικανικού Νότου. Η φωτογραφία του έχει παρουσιαστεί σε δημοσιεύσεις όπως οι The New York Times, The Paris Review, Financial Times, Frieze, Italian Vogue, Teen Vogue, Dazed, i-D, British Journal of Photography, Document Journal, και Apartamento.
www.josharonson.us
Συχνές Ερωτήσεις
Φυσικά! Ακολουθεί μια λίστα με χρήσιμες και σαφείς Συχνές Ερωτήσεις για το ντοκιμαντέρ Florida Boys του Josh Aronson
Γενικές Ερωτήσεις για Αρχάριους
Ε: Τι αφορά το Florida Boys;
Α: Είναι ένα ντοκιμαντέρ που ακολουθεί μια ομάδα εφήβων αγοριών σε μια μικρή πόλη της Φλόριντα καθώς πλοηγούνται στη φιλία, την οικογένεια και τα όνειρά τους ενώ προετο