Η Σέιντι Σινκ δεν πήγε γυμνάσιο με τον παραδοσιακό τρόπο. Αν και πέρασε κάποιο χρόνο σε μια σχολική τάξη πριν ασχοληθεί με την υποκριτική, η περισσότερη εκπαίδευσή της έγινε στα γυρίσματα—είτε ανάμεσα σε παραστάσεις του Μπρόντγουεϊ ( πρωταγωνίστησε ως Άννι από το 2012 έως το 2014 και ενσάρκωσε μια νεαρή Βασίλισσα Ελισάβετ Β' στο The Audience το 2015) είτε κατά τις διαλείψεις από τη μάχη εναντίον των τεράτων στο Stranger Things, τη δημοφιλή σειρά του Netflix στην οποία εντάχθηκε το 2016. Επίσης, εμφανίστηκε στην ταινία του Ντάρεν Αρονόφσκι The Whale και πρωταγωνίστησε στη μικρού μήκους ταινία της Τέιλορ Σουίφτ All Too Well.

Τώρα, στα 23 της, η Σινκ επιστρέφει στο Μπρόντγουεϊ με το John Proctor Is the Villain, βρίσκοντας και πάλι σε ένα σχολικό περιβάλλον—αυτή τη φορά σε μια μικρή πόλη της Απαλάχιας Τζόρτζια το 2018. Το έργο εξερευνά θέματα όπως ο νεανικός έρωτας, η ενηλικίωση και το σκάνδαλο, ενώ οι μαθητές διαβάζουν το The Crucible κατά τη διάρκεια του κινήματος #MeToo. Γραμμένο από την Κίμπερλι Μπελφλάουερ και σκηνοθετημένο από την Ντάνια Τέιμορ, το έργο περιλαμβάνει μια μουσική που θυμίζει Λόρδη και Τέιλορ Σουίφτ.

Στην αρχή, η Σινκ ανησυχούσε ότι δεν θα ταυτιζόταν με τον χαρακτήρα της, τη Σέλμπι Χόλκομπ, καθώς η δική της εμπειρία στο γυμνάσιο ήταν ασυνήθιστη. Αλλά σύντομα κατάλαβε ότι μοιραζόντουσαν κάτι βαθύτερο: την αίσθηση ότι μεγάλωσαν πολύ γρήγορα. «Η Σέλμπι είναι μια έφηβη που νιώθει ότι έχασε αυτήν την εμπειρία», λέει η Σινκ.

Χωρίς να αποκαλύψουμε πολλά, η Σέλμπι εμπλέκεται στο κεντρικό δράμα του έργου καθώς φήμες για σεξουαλική βία διαδίδονται στην πόλη, αναγκάζοντας αυτήν και τους συνομηλίκους της να αντιμετωπίσουν δυναμικές εξουσίας και συστημική μισογυνία. Ο ρόλος της της χάρισε την πρώτη της υποψηφιότητα για βραβείο Τόνι, μία από τις επτά που έλαβε το έργο.

Πριν από την 78η τελετή των βραβείων Τόνι, η Σινκ μίλησε με το Vogue για την επιστροφή της στο Μπρόντγουεϊ, τη μουσική που διαμόρφωσε την ενηλικίωσή της και το αντίο στο Stranger Things.

Vogue: Πώς ήταν η επιστροφή σου στο Μπρόντγουεϊ αυτή τη σεζόν;
Σέιντι Σινκ: Το λάτρεψα. Ξεκίνησα στο Μπρόντγουεϊ, αλλά η περισσότερη καριέρα μου ήταν στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση από μικρή. Συνηθίζεις αυτό το πρόγραμμα—κάποιες μέρες δουλεύεις μια φορά την εβδομάδα, άλλες κάθε μέρα. Εδώ, το να παίζεις κάθε βράδυ με έκανε να νιώθω σταθερή. Όσο απαιτητικό κι αν είναι το έργο, ήταν μια ανεκτίμητη εμπειρία.

Vogue: Πρέπει να σου επιτρέπει να βυθιστείς πλήρως στον χαρακτήρα σου.
Σέιντι Σινκ: Ήμουν νευρική γι' αυτό. Στον κινηματογράφο, δίνεις τα πάντα για μερικές λήψεις, και μετά τελείωσε. Δεν ήμουν σίγουρη ότι θα μπορούσα να διατηρήσω αυτή τη σύνδεση νύχτα με τη νύχτα. Αλλά ο ρόλος έχει γίνει μόνο πιο πλούσιος με κάθε παράσταση, κάτι που ήταν πολύ κατατοπιστικό.

Vogue: Τι σου έκανε εντύπωση όταν διάβασες πρώτη φορά το έργο;
Σέιντι Σινκ: Δεν είχα διαβάσει ποτέ κάτι που να απεικονίζει τόσο ακριβώς το να είσαι έφηβη—τουλάχιστον για μένα, και για πολλούς άλλους, φαίνεται. Δεν τις υποτίμησε ούτε τις έκανε υπερβολικά ώριμες—τις συνάντησε ακριβώς εκεί που ήταν. Συνδέθηκα βαθιά με το γράψιμο της Κίμπερλι Μπελφλάουερ.

(Φωτογραφία: Julieta Cervantes)
Το γράψιμο και οι διακριτικές φωνές που δόθηκαν σε κάθε μια από αυτές τις πολυδιάστατες κοπέλες μου έκαναν πραγματικά εντύπωση. Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι δεν είχα δεί ποτέ κάτι τέτοιο στη σκηνή—ειδικά όχι στο Μπρόντγουεϊ.

Συνδέεσαι με τη Σέλμπι καθόλου;
Ναι. Συχνά αστειευόμαστε για το ποιος χαρακτήρας αντιπροσωπεύει τον ήλιο, το φεγγάρι και τον ανατέλλοντα σου στο John Proctor Is the Villain. Οι αποχρώσεις της Σέλμπι και το βάρος που κουβαλά με γοήτευσαν. Ένιωθα ότι ήταν μια πρόκληση να κρατάς τόσα πολλά μέσα σου—να αφήνεις το κοινό στο σκοτάδι για το πρώτο μισό του έργου. Είναι άβολο, αλλά αυτό κάνει το ταξίδι της μοναδικό. Είναι ώριμη για την ηλικία της λόγω όσων έχει περάσει, και συνδέθηκα με αυτό με τον δικό μου τρόπο. Είναι μια έφηβη που ποτέ δεν πήρε πραγματικά τη δυνατότητα να είναι έφηβη.

Υπάρχει μια φράση στη σκηνή του πρατηρίου που με συγκλόνισε όταν την διάβασα πρώτη φορά: «Νομίζω ότι πιθανότατα θα είμαι πολύ χαλασμένη για πολύ καιρό, αλλά δεν ξέρω αν είμαι πλήρως προετοιμασμένη να ξεκινήσω αυτό το ταξίδι τώρα.» Ξέρει ότι δεν έχει ακόμα την προοπτική να κατανοήσει αυτό που περνάει, αλλά αναγνωρίζει ότι κάποια μέρα θα το κάνει. Αυτό μου έμεινε πραγματικά.

Το έργο ασχολείται με βαριά θέματα, αλλά καταγράφει επίσης όμορφα την εφηβεία και τις γυναικείες φιλίες. Σου φάνηκε αληθινό ως προς την εμπειρία της ενηλικίωσης;
Κατά τις πρόβες, σκεφτόμουν συνεχώς τα δικά μου χρόνια στο γυμνάσιο. Δεν είχα μια τυπική εμπειρία—οι περισσότερες μου στιγμές έγιναν στα γυρίσματα. Αυτό με βοήθησε στην πραγματικότητα να καταλάβω τη Σέλμπι, που νιώθει σαν έφηβη αλλά και σαν να είναι ήδη ενήλικας. Ανεξάρτητα από το πώς ήταν η εφηβεία κάποιου, αυτό το έργο καταγράφει την οργή, την κάθαρση, την απογοήτευση του να μην ακούγεσαι—όλα αυτά τα παγκόσμια συναισθήματα της εφηβείας και της γυναικείας εμπειρίας.

Ένα πρόσφατο άρθρο των New York Times είχε τον τίτλο «Γιατί οι γυναίκες φεύγουν από αυτό το έργο του Μπρόντγουεϊ με δάκρυα». Ποια είναι η άποψή σου για αυτή την αντίδραση;
Είναι όμορφο και θλιβερό. Το έργο κάνει τους ανθρώπους να αναλογιστούν τη δική τους ζωή, ειδικά εμπειρίες που υπάρχουν σε αυτή τη γκρι ζώνη που εξερευνά η ιστορία. Τόσες πολλές γυναίκες συνδέονται με αυτό—φίλες που το έχουν δει είχαν παρόμοιες συναισθηματικές αντιδράσεις. Προκαλεί σημαντικές συζητήσεις και κάνει τους ανθρώπους να νιώθουν ορατοί.

Ο συγχρονισμός είναι ανατριχιαστικός. Η Κίμπερλι έγραψε αυτό το έργο πριν χρόνια υπό μια συγκεκριμένη κυβέρνηση, και τώρα το παίζουμε ξανά υπό την ίδια. Είναι σκοτεινό, αλλά νιώθω σαν δώρο να λέμε αυτή την ιστορία τώρα.

Τι ελπίζεις ότι θα πάρουν οι θεατές από το έργο;
Μου αρέσει όταν οι άνθρωποι φεύγουν νιώθοντας θυμό—σίγουρα νιώθω αυτή την οργή σε όλο το έργο. Αλλά στο τέλος, ελπίζω να βρουν επίσης ελπίδα στη φιλία της Σέλμπι και της Ρέιλιν. Είναι μια υπενθύμιση των συνδέσεων που μας στηρίζουν και της δύναμης του να στηριζόμαστε ο ένας στον άλλον. Αυτές οι κοπέλες αλλάζουν τον κόσμο τους, έστω και μόνο για τη διάρκεια ενός τραγουδιού.

Σε αυτή την ηλικία, διαμορφώνεσαι τόσο πολύ από αυτό που σε περιβάλλει. Υπήρχαν κάποια βιβλία... (Η απάντηση κόπηκε, αλλά η ερώτηση φαίνεται να αναφέρεται σε επιρροές από τα μέσα κατά την εφηβεία.)
Η μουσική σίγουρα έπαιξε τεράστιο ρόλο για μένα. Είναι καταπληκτικό πώς ένα τραγούδι μπορεί να σε μεταφέρει αμέσως πίσω σε μια συγκεκριμένη στιγμή της ζωής σου. Τότε, ήμουν σε νερντικές φάσεις—κυρίως ηχητικά κομμάτια από μιούζικαλ, φυσικά. Αλλά ήταν η Λόρδη και η Λάνα Ντελ Ρέι που με βοήθησαν να περάσω το γυμνάσιο.

Εκείνη η σκηνή με το «Green Light» είναι τόσο δυνατή. Θα ήθελα να ρωτήσω—είσαι φαν της Λόρδη;

Ω Θεέ μου, ναι, είμαι τεράστια φαν της Λόρδη! Είμαι τόσο ενθουσιασμένη για το νέο της άλμπουμ. Το Solar Power ήταν πολύ σημαντικό για μένα. Το να ακολουθείς έναν καλλιτέχνη σε όλες τις φάσεις του... αυτή ήταν αυτό το άτομο για μένα.

(Φωτογραφία της Σέιντι Σινκ ως Μαξ Μέιφιλντ με τη Μίλι Μπόμπι Μπράουν ως Έλεβεν στη 4η σεζόν του Stranger Things, ευγενική δωρεά της Netflix.)

Τελείωσες τα γυρίσματα της τελευταίας σεζόν του Stranger Things πριν το έργο, και η σειρά ήταν τόσο μεγάλο μέρος της ζωής σου. Πώς νιώθεις που βλέπεις να τελειώνει, και τι μπορούμε να περιμένουμε αυτή τη σεζόν;

Ήταν πολύ συναισθηματικό, και μας έπιασε όλους απροετοίμαστους. Ήξερ