Ο αέρας είναι πυκνός από την υγρασία ένα απόγευμα στη Μπαλί, ενώ ένας μαριναρισμένος λυθρίνι τσιτσιρίζει μέσα σε ένα βλαστό μπαμπού πάνω από ανοιχτή φωτιά. Έχω προσκληθεί για μεσημεριανό στο σπίτι ενός ντόπιου τεχνίτη, όπου η σύζυγός του εναλλάσσεται μεταξύ του τηγανίσματος λαχανικών τηγανιτών και της ρίψης φοινικέλαιου πάνω από τηγανίτες από αλεύρι ρυζιού με τριμμένη καρύδα. Όταν κάνει παύση για να ξεκουραστεί στην εξωτερική κουζίνα τους, αναφέρω χαλαρά στον οδηγό μας ότι θα ήθελα να μάθω για τον χορό της Μπαλί. Το πρόσωπο της γυναίκας φωτίζεται — ξαφνικά, τα χέρια της ανεβαίνουν με χάρη, οι αγκώνες λυγίζουν καθώς τα δάχτυλά της κυρτώνονται προς τα πίσω. Οι καρποί της ρέουν μέσα από κομψές κινήσεις πριν παγώσει, τα μάτια της κινούνται απότομα προς κάθε πλευρά. «Παλιά χόρευε», ψιθυρίζει η κόρη της από την άλλη άκρη του δωματίου. Η μητέρα χαμογελά σύντομα πριν επιστρέψει στο μαγείρεμα. Στις εβδομάδες που θα ακολουθούσαν, θα παρακολουθούσα περίτεχνες παραστάσεις Λεγκόνγκ και τον δραματικό χορό της φωτιάς Κετσάκ, αλλά αυτή η αυθόρμητη στιγμή στην ύπαιθρο αποκάλυψε τον χορό ως κάτι βαθύτερο — μια ζωντανή κληρονομιά που περνάει από γενιά σε γενιά.

Ο χορός ήταν πάντα μέρος του κόσμου μου. Θυμάμαι τη μυρωδιά των σκονισμένων θεατρικών κουρτινών, το κολλητικό λακ για τα μαλλιά που κόλλαγε στα μπουκέτα γαρυφάλλων στα παρασκήνια, τα τραχιά πaillettes των κοστουμιών της παιδικής μου ηλικίας. Τα νυχτερινά του Σοπέν για το μπαλέτο, τα ρυθμικά του Portishead για το ζέσταμα της τζαζ — για είκοσι χρόνια, ο χορός διαμόρφωνε τον τρόπο που κινούμουν στη ζωή. Δεν ήταν απλώς βήματα· ήταν μια ολόκληρη κουλτούρα που με οδηγούσε μέσα από τις άβολες εφηβικές μου χρονιές. Έμαθα πιρουέτες παράλληλα με πιο πρακτικά μαθήματα, όπως τι να κάνεις όταν έρχεται η πρώτη σου περίοδος (κάτι που μου συνέβη σε ένα retreat χορού). Τώρα, όταν ταξιδεύω, με προσελκύει ο χορός ως τρόπος να κατανοήσω έναν τόπο.

Παρόλο που δεν είμαι ειδικός, είναι ξεκάθαρο ότι ο χορός έχει υφανθεί στην ανθρώπινη κουλτούρα για χιλιετίες — τόσο ζωτικός όσο η μουσική ή οι εικαστικές τέχνες, αν και πιο δύσκολο να τονιχθεί. Αρχαίες ζωγραφιές δείχνουν χορευτές σε τελετές, γάμους και ιστορίες σε όλους τους πολιτισμούς. Μερικές παραδόσεις παραμένουν ιερές, ενώ άλλες τώρα καλοκοιτάζουν τους ξένους ως τρόπο να παραμείνουν ζωντανές.

Πρόσφατα, στα ομιχλώδη βουνά Soutpansberg της Νότιας Αφρικής, παρακολούθησα γυναίκες των Βέντα — όλες άνω των 50 — να σχηματίζουν κύκλο γύρω από χειροποίητα ντραμς, ενώ τα χάντρα των κολιών τους κροτούσαν καθώς εκτελούσαν τον χορό Malende. Ανάμεσα στα τραγούδια, ένα μέλος της κοινότητας εξήγησε την ελπίδα τους ότι οι επισκέπτες ίσως βοηθήσουν να εμπνεύσουν τις νεότερες γενιές να συνεχίσουν αυτές τις παραδόσεις. Σε όλη την Αφρική, από τη Ζιμπάμπουε μέχρι το Λιμπόπο, οι σύγχρονες επιρροές απειλούν τέτοιες πρακτικές, κάνοντας αυτές τις πολιτιστικές ανταλλαγές πιο επείγουσες.

Αλλά με αυτή την ανοιχτότητα έρχεται και ευθύνη. Στο Μαούι, ο πολιτιστικός σύμβουλος Clifford Nae’ole μου είπε κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ: «Οι επισκέπτες δεν πρέπει να αντιμετωπίζουν τη Χαβάη σαν λούνα παρκ». Η διαφορά μεταξύ ψυχαγωγίας και κληρονομιάς έχει σημασία. «Μάθετε την ιστορία μας», είπε, «για να αναγνωρίσετε τρόπους να υποστηρίξετε τον λαό μας». Ήταν μια ισχυρή σκέψη που κράτησα μέσα μου κατά τη διάρκεια του πρώτου μου μαθήματος χούλα — μια υπενθύμιση ότι ο χορός δεν είναι απλώς βήματα· είναι μια ιστορία που ζητά σεβασμό. Εκείνο το απόγευμα, βρέθηκα να μιμούμαι ιερές κινήσεις που αντιπροσωπεύουν τον ήλιο, τη γη και τη θάλασσα — μια απλή αλλά βαθιά εμπειρία που μου έμεινε.

Ο χορός προσφέρει ένα παράθυρο για την κατανόηση των ανθρώπων — της αντίστασής τους, του πάθους τους, της θλίψης τους, της υπέρβασης και των χαρούμενων γιορτών τους. Όταν οι κοινότητες προσκαλούν τους επισκέπτες να μοιραστούν αυτές τις παραδόσεις (είτε μέσω τελετών είτε πολιτιστικών κέντρων), μην χάσετε την ευκαιρία. Και αν σας ζητηθεί να συμμετάσχετε, η απάντηση πρέπει να είναι πάντα ναι. Έχω ταλαντευτεί σε κύκλο με γυναίκες των Samburu, πηδήξει ανάμεσα σε μπαμπού με τους Manggarai και χορέψει two-step σε μια αίθουσα χορού στη Μοντάνα — κάθε στιγμή εμβαθύνοντας την εκτίμησή μου για αυτούς τους πολιτισμούς (και με ταπεινώνει υπενθυμίζοντάς μου ότι ίσως θα έπρεπε να μείνω στο μπαλέτο).

Έτσι, ταξιδιώτες που σχεδιάζουν τα ταξίδια τους, σημειώστε: κάθε πολιτισμός έχει τον παραδοσιακό του χορό. Ορίστε μερικές επιλογές. Αδειάστε το πρόγραμμά σας — και την κάρτα χορού σας.

Χορός Khmer (Καμπότζη)
Το τοπίο της Καμπότζης, γεμάτο με ναούς και αρχαία ερείπια, πάλλει με πνευματικότητα. Στο Amansara, οι επισκέπτες μπορούν να κλείσουν την εμπειρία Χορός & Αφοσίωση, επισκεπτόμενοι το Angkor Conservatoire για να δουν τον χορό Khmer ως πνευματική προσφορά — όχι απλώς μια παράσταση. Παρακολουθήστε πρόβες και την τελετή basrei, και μετά μάθετε χειρονομίες και αφήγηση από έναν δάσκαλο.

Βιεννέζικο Βαλς (Αυστρία)
Από τον Νοέμβριο έως τον Απρίλιο, η Βιέννη μεταμορφώνεται σε μια λαμπερή αίθουσα χορού με πάνω από 400 εκδηλώσεις γεμάτες βαλς, συμπεριλαμβανομένου του διάσημου Όπερα Μπαλ στη Βιεννέζικη Όπερα. Οι επισκέπτες του Almanac Palais Vienna μπορούν να κλείσουν το πακέτο Νύχτα στο Μπαλ, που περιλαμβάνει ιδιωτικό μάθημα χορού, μια κοτύρ φόρεμα και άμαξα με άλογα για το μπαλ — ακολουθούμενη από μεταφορά με λιμουζίνα σπίτι, πρωινό στο κρεβάτι και θεραπεία στο σπα.

Λεγκόνγκ (Μπαλί)
Οι ινδουιστικές παραδόσεις της Μπαλί λάμπουν μέσα από τους χορούς της, από τον φλογερό Κετσάκ μέχρι το δραματικό Μπαρόνγκ και Κρις. Αλλά μην χάσετε το Λεγκόνγκ, όπου περίτεχνες χειρονομίες και εκφραστικά πρόσωπα διηγούνται την ιστορία ενός βασιλιά και μιας χαμένης κοπέλας. Για βαθύτερη κατανόηση, πάρτε ένα μάθημα στο Hoshinoya Bali σε ένα κιόσκι με θέα στη ζούγκλα.

Τάνγκο (Αργεντινή)
Ενώ η Αργεντινή και η Ουρουγουάη συζητούν για την προέλευση του τάνγκο, οι ταξιδιώτες στο Μπουένος Άιρες μπορούν να βουτήξουν στο πάθος του με την Untamed Traveling. Οι επιλογές κυμαίνονται από μαθήματα έως διαμονή σε ένα ξενοδοχείο τάνγκο στο ιστορικό Σαν Τέλμο — ή ακόμη και μια διάλεξη για την ιστορία του τάνγκο ακολουθούμενη από βράδυ σε μια μιλόνγκα (τοπική αίθουσα χορού).

Bon Odori (Ιαπωνία)
Η Ιαπωνία διαθέτει αμέτρητους στυλ χορού, από το θέατρο Καμπούκι μέχρι το Kyomai των γκέισχα. Για πλήρη εμβάπτιση, επισκεφθείτε το φεστιβάλ Gujo Odori στο Gifu (Ιούλιος–Σεπτέμβριος), όπου οι χορευτές τιμούν τους προγόνους με δέκα παραδοσιακά βήματα (μαθαίνονται επί τόπου!). Πολλοί φοράνε γιουκάτα κιμονό και γκέτα σανδάλια για την περίσταση.

Sau Sau (Ράπα Νούι)
Η Ράπα Νούι (Νησί του Πάσχα), το νότιο άκρο του Πολυνησιακού Τριγώνου, έχει μια ζωντανή κουλτούρα... Στο Nayara Hangaroa, ένα πολυτελές ξενοδοχείο που ανήκει σε μια ντόπια οικογένεια, οι επισκέπτες μπορούν να εμβαθύνουν στην κουλτούρα της Ράπα Νούι. Μπορούν να μάθουν για την παραδοσιακή ενδυμασία και να παρακολουθήσουν παραστάσεις της χορευτικής ομάδας Haka’Ara Tupana δύο φορές την εβδομάδα κατά την κορύφωση της σεζόν. Ένας από τους πιο δημοφιλείς χορούς είναι ο Sau Sau, ένας ζωηρός χορός με ρυθμικές κινήσεις χεριών και γοφών, που εκτελείται με φουστανέλες από φτερά ή χόρτα.

Sema (Τουρκία)
Αυτός ο μαγευτικός χορός, που εκτελείται από τη Μεβλεβική Τάξη των Σούφι Μουσουλμάνων (γνωστοί και ως «περιστρεφόμενοι δερβίσηδες»), έχει τις ρίζες του στις διδασκαλίες του ποιητή και μυστικιστή Ρουμί του 13ου αιώνα. Συχνά περιγράφεται ως «κινούμενη διαλογισμός», το τελετουργικό sema περιλαμβάνει χορευτές με ψηλά καπέλα και λευκές ρόμπες που περιστρέφονται σε κύκλους για να επιτύχουν πνευματική φώτιση. Ο χορός συμβολίζει την απελευθέρωση του εγώ και την ένωση με το θείο, απαιτώντας μήνες εξάσκησης για να τελειοποιηθεί. Οι επισκέπτες μπορούν να παρακολουθήσουν τελετές sema σε μέρη όπως το Πολιτιστικό Κέντρο Mevlana στο Konya ή το Μουσείο Galata Mevlevihanesi στην Κωνσταντινούπολη, όπου γίνονται παραστάσεις κάθε Κυριακή στις 6 μ.μ.

Caci (Φλόρες)
Αυτή η παραδοσιακή μάχη με μαστίγιο είναι βασικό μέρος της κουλτούρας των Manggarai στο νησί Φλόρες της Ινδονησίας. Δύο άντρες μαχητές εναλλάσσονται μεταξύ επίθεσης με μαστίγιο και άμυνας με ασπίδα από δέρμα βουβαλιού, όλα σε ρυθμικό στιχάρισμα και τύμπανο. Παρόλο που είναι ενεργητική, η τελετή είναι συμβολική, όχι βίαιη. Οι επισκέπτες του νέου Ta’aktana, ένα Luxury Collection Resort & Spa στο Labuan Bajo, μπορούν να βιώσουν τον Caci κάθε Πέμπτη στο αμφιθέατρο του ξενοδοχείου ή να κανονίσουν μια παράσταση εκτός χώρου.