Φετινό Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών: Αστέρια και απογοητεύσεις

Το φετινό Φεστιβάλ των Καννών είχε τη δόση του από απογοητεύσεις με αστέρια (Die My Love, Eddington), ανόμαλες σκηνοθετικές παρθενίες από αστέρες του Χόλιγουντ (η The Chronology of Water της Κρίστεν Στιούαρτ και η Eleanor the Great της Σκάρλετ Γιόχανσον) και αρκετές ταινίες πιο διασκεδαστικές παρά πρωτοποριακές (η The Phoenician Scheme του Γουές Άντερσον, η Highest 2 Lowest του Σπάικ Λι, η Nouvelle Vague του Ρίτσαρντ Λίνκλεϊτερ, η The Secret Agent του Κλέμπερ Μεντονσά Φίλιο, η My Father’s Shadow του Ακινόλα Ντέιβις Τζούνιορ, η Romería της Κάρλα Σιμόν και η Splitsville του Μάικλ Άντζελο Κοβίνο).

Για μένα όμως, πέντε ταινίες ξεχώρισαν πραγματικά —από ποιητικά οικογενειακά δράματα έως σκοτεινές κωμωδίες και ανατριχιαστικές ταινίες τρόμου— όλες μου έχουν μείνει στο μυαλό από τη στιγμή που τις είδα. Αυτές είναι οι απαραίτητες ταινίες του φετινού φεστιβάλ.

### Sentimental Value
Η επόμενη ταινία του Νορβηγού σκηνοθέτη Γιοακίμ Τριέρ μετά το The Worst Person in the World (με τους Ρενάτε Ρέινσβε και Άντερς Ντάνιελσεν Λι πάλι στους πρωταγωνιστικούς ρόλους) είναι ταυτόχρονα μια ενδόμυχη μελέτη χαρακτήρων δύο αδελφών και του δεσποτικού τους πατέρα σκηνοθέτη, αλλά και μια οικογενειακή σάγκα που εκτείνεται για δεκαετίες, ριζωμένη στο σπίτι τους στο Όσλο που καταρρέει. Είναι εύκολα η καλύτερη ταινία της χρονιάς μέχρι στιγμής, ισορροπώντας χιούμορ και βάθος αβίαστα, με ένα φινάλε που με έκανε να δακρύσω. Με ένα κοφτερό σενάριο και εντυπωσιακές ερμηνείες από τους Στέλαν Σκάρσγκαρντ, Ίνγκα Ίμπσντοτερ Λιλέας και Ελ Φάνινγκ, αυτή είναι μια ταινία που πρέπει να δείτε —και να την περιμένετε στη μάχη των βραβείων του 2026.

### It Was Just an Accident
Η πρώτη ταινία του Ιρανού διανοούμενου Τζαφάρ Παναχί μετά τη φυλάκισή του (για «προπαγάνδα εναντίον του καθεστώτος») γυρίστηκε κρυφά και αντλεί από τις δικές του εμπειρίες. Σε αντίθεση με το The Seed of the Sacred Fig —το βραβευμένο με το βραβείο της κριτικής επιτροπής των Καννών πέρυσι από τον φίλο του Παναχί, Μοχάμαντ Ρασουλόφ— αυτό δεν είναι μια άμεση κατηγορία του καθεστώτος. Αντίθετα, είναι μια σουρεαλιστική κωμωδία-εκδίκησης-θρίλερ για έναν καλόκαρδο μηχανικό (Βαχίντ Μομπασέρι) που πέφτει πάνω σε έναν άνδρα (Εμπραχίμ Αζίζι) που μοιάζει τρομακτικά με τον πρώην βασανιστή του. Ακολουθεί μια χαοτική απαγωγή, μια αναζήτηση δικαιοσύνης και μια απίθανη συμμαχία με άλλους που έχουν υποφέρει από τον ίδιο άνδρα. Χαρούμενο αλλά και σκληρό, με στιγμές όπως φρουροί που δέχονται δωροδοκίες και μια απρόσμενη γέννα, οδηγεί σε ένα καταστροφικό τέλος που αποκαλύπτει τη βαρβαρότητα του κράτους. Είναι τόσο συναρπαστικό όσο και επείγον.

### Alpha
Κάθε Φεστιβάλ των Καννών χρειάζεται μια πολωτική ταινία σωματικού τρόμου από γυναίκα σκηνοθέτη —φέτος, είναι η εμπεριστατωμένη και εμμονική ματιά της Ζυλί Ντυκουρνό (Titane) στην εφηβεία. Τοποθετημένη στα γκράντζ ’90ς, ακολουθεί την 13χρονη Άλφα (μια μαγευτική Μελίσσα Μπόρος) καθώς μια μυστηριώδης πανδημία μετατρέπει το δέρμα σε μάρμαρο πριν καταρρεύσει σε στάχτη. Όταν η Άλφα επιστρέφει από ένα πάρτι με ένα παράξενο τατουάζ, φοβάται ότι έχει μολυνθεί. Οι νταήδες του σχολείου την πιέζουν, η παρανοία μεγαλώνει και το χάος κλιμακώνεται με την άφιξη του εθισμένου θείου της (ένας τρομακτικός Ταχάρ Ραχίμ), που είναι επίσης άρρωστος. Μια ενοχλητική, αξέχαστη βουτιά στην εφηβεία και την ασθένεια.

(Οι υπόλοιπες δύο ταινίες θα ακολουθούσαν με παρόμοια συνοπτικό, ελκυστικό ύφος.)

### Sound of Falling
Μια ελαττωματική αλλά τολμηρή και εμμονική ταινία, το Sound of Falling σφάλλει στο αβέβαιο τέλος της, αλλά μένει στο μυαλό με τις ανησυχητικές εικόνες και την περιπλέκονταν αφήγηση. Το ονειρικό ιστορικό έργο της Γερμανίδας σκηνοθέτριας Μάσα Σιλίνσκι είναι ταυτόχρονα ένα παζλ και μια αισθητηριακή επίθεση, τοποθετημένο σε ένα μόνο αγρόκτημα που εκτείνεται για έναν αιώνα. Τέσσερα κορίτσια από διαφορετικές εποχές κατοικούν σε αυτό το απόκοσμο τοπίο: η Άλμα (Χάνα Χεκτ), ένα περίεργο παιδί με ενδύματα των αρχών του 20ού αιώνα· η Έρικα (Λέα Ντρίντα), μια ατρόμητη έφηβη κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο· η Αγγελική (Λένα Ουρζεντόφσκυ), μια μελαγχολική κοπέλα στα χαοτικά ’70s· και η Λένκα (Λέινι Γκέισλερ), χαμένη στο σήμερα. Καθώς οι χρονολογίες τους θολώνουν, αναδύεται μια κοινή ιστορία τραύματος και θανάτου. Με διάρκεια δυόμισι ωρών, η ταινία δοκιμάζει την υπομονή με τον ασταθή ρυθμό της, αλλά η φιλοδοξία και η εμμονική της δύναμη την κάνουν αξέχαστη.

### Urchin
Ο Χάρις Ντίκινσον, φρέσκος από το Babygirl, κάνει μια εντυπωσιακή σκηνοθετική παρθενία με το Urchin, ακολουθώντας τον Μάικ (Φρανκ Ντιλέιν), έναν άστεγο Λονδρέζο που παλεύει να επιβιώσει. Η ταινία καταγράφει τις συναντήσεις του —καλοί ξένοι, συναδέλφους αλήτες, πρόσκαιρες δουλειές, αγάπη και εξάρτηση— με ωμή ειλικρίνεια. Ο Ντίκινσον αποφεύγει εύκολες λύσεις, δημιουργώντας ένα πολύπλοκο, βαθιά ανθρώπινο πορτρέτο. Οπτικά εντυπωσιακή, η ταινία επιβεβαιώνει το ταλέντο του δίπλα σε σκηνοθέτες που σπάνε τα όρια, όπως η Έλιζα Χίτμαν και ο Ρούμπεν Όστλουντ. Μερικές τολμηρές επιλογές δεν πετυχαίνουν πλήρως, συμπεριλαμβανομένου ενός ασταθούς τέλους, αλλά για μια πρώτη ταινία, είναι αξιοσημείωτα αυτοπεπεισμένη. Επιπλέον πόντους για την τέλεια χρήση του Whole Again των Atomic Kitten —θα φύγετε το σφυρίζοντας.