Η οικειότητα είναι κάτι εξαιρετικό—αποκαλύπτει τη μοναδική ομορφιά κάθε ανθρώπινης ζωής. Η αληθινή εγγύτητα, αυτή που προέρχεται από βαθιά σύνδεση, είναι μια ήσυχη πράξη αντίστασης. Μας προστατεύει από την αμείλικτη πορεία του χρόνου, από τις αβεβαιότητες της ζωής και από τις πιέσεις της σύγχρονης κοινωνίας—τη μονοτονία της, την επιπολαιότητα, τις αδικίες και τη βία.
Ήμουν τυχερός να μπω σε σπίτια και ζωές ανθρώπων. Κάθε φορά που μπήκα, με καλωσόριζαν με ερωτήσεις: Έφαγες; Πώς είναι η οικογένειά σου; Δεν ήταν απλώς ευγενικές φράσεις—ήταν χειρονομία γνήσιας φροντίδας.
Ίσως μόνο όσοι έχουν γνωρίσει βαθιά μοναξιά μπορούν να είναι πραγματικά παρόντες με τους άλλους. Δεν είναι, τελικά, η φωτογραφία ένας τρόπος να αντιμετωπίζουμε τη δική μας μοναξιά—και να την υπερβούμε μέσα από κοινές στιγμές που γίνονται αναμνήσεις, ακόμα και τέχνη;
Αυτό που με συναρπάζει περισσότερο είναι να καταγράφω την καθημερινή ζωή ζώντας μέσα σε αυτήν, τιμώντας το βάθος και την ποικιλία των ανθρώπινων συναισθημάτων. Κάθε συνάντηση ξεκινά με κατάπληξη, και με τον καιρό, αυτή η κατάπληξη βαθαίνει σε θαυμασμό για τη ζωή στην πιο αγνή, ειλικρινή της μορφή.
Έχω δει νεογέννητα να παίρνουν την πρώτη τους ανάσα, παιδιά να γίνονται γονείς, και αγαπημένα πρόσωπα να φεύγουν. Αυτές οι στιγμές μου θυμίζουν πόσο εύθραυστοι είμαστε—όμως στα μάτια, στα πρόσωπα και στις απαλές αγγιγές των ανθρώπων που έχω φωτογραφήσει, έχω βρει επίσης μια δύναμη και τρυφερότητα που δίνουν νόημα στην ύπαρξή μας.
Αυτό το βιβλίο είναι μια επιστολή αγάπης προς όσους γνώρισα. Ο τίτλος του προέρχεται από μια γραμμή που έγραψα ένα ήσυχο απόγευμα Κυριακής στη Ριόνε Σανιτά της Νάπολης—μια σπάνια ώρα ηρεμίας μετά το μεσημεριανό:
«Η σιωπή είναι ένα σπάνιο δώρο σε αυτούς τους δρόμους, αλλά στην ήσυχη αποκάλυψή της, βρίσκεις την ακατέργαστη, απέραντη ψυχή μιας ξεχασμένης ανθρωπότητας.»
Αυτή η φράση έγινε τόσο δήλωση σκοπού όσο και αντανάκλαση του καλλιτεχνικού μου οράματος.
Πολύ συχνά, οι ιστορίες για τον Νότο—ειδικά για τη Νάπολη—βασίζονται σε θόρυβο, στερεότυπα και θεαματικότητα. Αλλά κάτω από τον κραυγή, οι πραγματικές ζωές αυτών των κοινοτήτων εξαφανίζονται—ζωές πλούσιες σε ιστορία και νόημα.
Η δουλειά μου κινείται στην αντίθετη κατεύθυνση. Το Η Σιωπή είναι Δώρο μιλάει για αγάπη και μοναξιά, ζωή και θάνατο, θλίψη και χαρά—αλλά πάνω απ' όλα, για οικειότητα. Μέσα από αυτές τις εικόνες, προσπαθώ να ανακτήσω την ουσία της ζωής στις σχέσεις, τις γειτονιές και τις οικογένειες που γνώρισα.
Εστιάζω στην οικειότητα γιατί, όπως έγραψε η Σιμόν Βεϊλ, οι απλοί άνθρωποι είναι πιο κοντά στην αλήθεια, την ομορφιά και τη χαρά από όσους τους λυπούνται—ακόμα κι αν δεν ξέρουν πάντα πώς να τα φτάσουν.
Το βιβλίο συγκεντρώνει φωτογραφίες που τραβήχτηκαν μεταξύ 2015 και 2021 στη Ριόνε Σανιτά της Νάπολης, στη Σάντα Λουτσία του Κόζεντσα και στην Τόρε ντελ Γκρέκο.
Η ιδέα να ενώσω τρία από τα έργα μου σε ένα βιβλίο προήλθε από τη Σεσίλ Πουαμπέφ-Κοϊζούμι, συνιδρύτρια της Chose Commune. Προσέφερε να δημιουργήσουμε κάτι νέο, σχεδιασμένο ειδικά για αυτή τη μορφή. Η ιδέα με ενθουσίασε—πάντα έβλεπα αυτά τα έργα ως κεφάλαια μιας ενιαίας ιστορίας.
—Τσίρο Μπαττιλόρο
Καθώς ταξινομούσαμε το αρχείο, η επιμελήτρια αναγνώρισε αμέσως τη σύνδεση μεταξύ των έργων μου. Ο κοινός νήμα