Αυτή τη σεζόν, ο Luchino Magliano απομακρύνθηκε από την πασαρέλα, επιλέγοντας να παρουσιάσει τη συλλογή του μέσω ενός μικρού φιλμ που ονόμασε «σάμπατικαλ σόου». Κατέλαβε ένα μικρό κινηματογράφο στο κέντρο της πόλης, μετατρέποντάς τον σε «CineMagliano», αντικαθιστώντας την πασαρέλα με τη μεγάλη οθόνη. Σε μια εποχή περιορισμένων πόρων και παγκόσμιας αβεβαιότητας, οι μικρές μάρκες πρέπει να παίρνουν δύσκολες αποφάσεις—αλλά οι περιορισμοί συχνά αναζωπυρώνουν τη δημιουργικότητα, και ο Magliano ευδοκιμεί σε αυτό.

Συνεργαζόμενος με τον Βρετανό σκηνοθέτη Thomas Hardiman (γνωστό για το Medusa Deluxe), ο Magliano αγκάλιασε μια κοινή αγάπη για την ιδιόμορφη, χαμηλής τεχνολογίας γοητεία. Μαζί, δημιούργησαν το The Maglianic, ένα σουρεαλιστικό ταξίδι που διαδραματίζεται σε ένα ιταλικό traghetto—ένα απλό πορθμείο όπου η άνεση είναι σπάνια και οι ξένοι αναγκάζονται σε στενούς χώρους. Μια αλλόκοτη ομάδα από τους fricchettoni του Magliano (την ιδιαίτερη ιταλική ράτσα χίπηδων και εκκεντρικών) επιβιβάζεται στο πορθμείο από τη Σαρδηνία προς την Τοσκάνη, περνώντας τη νύχτα παίζοντας χαρτιά, κλέβοντας φιλιά και περιπλανώμενοι ανήσυχα. Καθώς πλησιάζει η αυγή, συγκεντρώνονται στην πλώρη, παρακολουθώντας σιωπηλά το πρώτο φως που σκίζει τη θάλασσα.

«Η νύχτα πρέπει να περάσει», σκέφτηκε ο Magliano, παραθέτοντας μια ναπολιτάνικη παροιμία. Όσο μακρύ και αβέβαιο κι αν είναι το ταξίδι, το πρωί έρχεται πάντα.

Αυτό το θέμα της επανεκκίνησης και της αντανάκλασης μεταφέρθηκε στα ρούχα, όπου το ελεύθερο πνεύμα του κάμπινγκ ενέπνευσε χαλαρά, σκηνικά σιλουέτες—«σκηνές για ανήσυχα σώματα», όπως το έθεσε ο Magliano. Χαλαρά, ζωηρά κομμάτια αναμίχθηκαν με έξυπνες τεχνικές λεπτομέρειες: κορδόνια και σχοινιά μεταμόρφωναν παλτά και μπλέιζερς κατά τη διάρκεια, δίνοντάς τους μια αυτοσχέδια αίσθηση. Οι επιρροές από εργατικά ρούχα εμφανίστηκαν, μαλακωμένες από την προσεκτική πινελιά του Magliano. Τα υφάσματα ήταν διάφανα και ελαφρά, σαν θαλάσσια ομίχλη την αυγή—σκόπιμα ασαφή. Στρώματα από οργανζά και σιφόν ήταν τυλιγμένα μέσα σε ραμμένα σακάκια, θολώνοντας τη δομή με απαλότητα. Ένα μαντήλι διπλωμένο σε ένα πέτο μιμήθηκε την ενστικτώδη πράξη του τραβήγματος ενός κολάρου σφιχτά ενάντια στο κρύο. «Το ονομάσαμε The Dawn Lapel», είπε. Κάθε κομμάτι κουβαλούσε ποίηση, σκληραγωγία και πρακτικότητα—ραμμένα ακριβώς στην επένδυση.