Η Αμάλ Κλουνί είναι μια από τις πιο αξιοσέβαστες δικηγόρους ανθρωπίνων δικαιωμάτων της εποχής μας, γνωστή για την ακούραστη υπεράσπισή της όσων αντιμετωπίζουν συστηματική κακοποίηση—ειδικά γυναικών και κοριτσιών που έχουν επιζήσει σεξουαλικής βίας. «Με εμπνέει συνεχώς η γενναιότητα εκείνων που αναζητούν την αλήθεια, ακόμα και με μεγάλο προσωπικό ρίσκο», λέει στο British Vogue. «Δημοσιογράφοι που αμφισβητούν την εξουσία, νέες γυναίκες που αρνούνται να σιωπήσουν—ο θάρρος τους με ωθεί».

Το 2019, ίδρυσε μαζί με τον σύζυγό της, Τζορτζ, το Ίδρυμα Κλουνί για τη Δικαιοσύνη, προσφέροντας δωρεάν νομική βοήθεια σε πάνω από 40 χώρες. Όταν ρωτήθηκε ποιο είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο για τη δικαιοσύνη, απάντησε: «Η απάθεια. Η αδικία, η σκληρότητα και η κατάχρηση εξουσίας θα υπάρχουν πάντα—αλλά αν οι καλοί άνθρωποι σιωπούν, η αλλαγή γίνεται αδύνατη. Όταν η δειλία υπερβαίνει το θάρρος σε κυβερνήσεις και εταιρείες, η πρόοδος σταματά. Η δικαιοσύνη δεν είναι παθητική· πρέπει να αγωνιστείς γι’ αυτήν».

Vogue: Αμάλ, σε τι δουλεύεις αυτή τη στιγμή;

Αμάλ Κλουνί: Αυτή τη στιγμή εκπροσωπώ τη Μαρία Ρέσα, μια δημοσιογράφο που αντιμετωπίζει ισόβια κάθειρξη στις Φιλιππίνες απλώς επειδή κάνει τη δουλειά της. Έχω επίσης υποβάλει αιτήσεις στο Διεθνές Δικαστήριο ζητώντας δικαιοσύνη για τα θύματα γενοκτονίας στη Μιανμάρ. Μια άλλη υπόθεση αφορά 871 θύματα του ISIS στη Νέα Υόρκη, συμπεριλαμβανομένης της Νάντια Μουράντ, βραβευμένης με Νόμπελ Ειρήνης, μιας Γιαζίντι που επέζησε σεξουαλικής βίας. Αυτή είναι η πρώτη υπόθεση που δίνει στους επιζώντες της γενοκτονίας του ISIS την ευκαιρία να λάβουν αποζημίωση που θα αλλάξει τη ζωή τους.

Μέσω του Ιδρύματος Κλουνί, παρέχουμε δωρεάν νομική βοήθεια σε γυναίκες και δημοσιογράφους σε πάνω από 40 χώρες. Έχουμε βοηθήσει στη απελευθέρωση δεκάδων δημοσιογράφων και στηρίξει χιλιάδες γυναίκες που αντιμετωπίζουν βία, παιδικούς γάμους ή διακρίσεις. Αυτό τον Οκτώβριο, ξεκινάμε το Oxford Institute of Technology and Justice—μια συνεργασία με το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης που χρησιμοποιεί τεχνητή νοημοσύνη για να διευρύνει την πρόσβαση στη δικαιοσύνη.

Επίσης, μόλις ξεκίνησα ως καθηγήτρια διεθνούς δικαίου στην Οξφόρδη, διδάσκοντας την επόμενη γενιά νομικών. Το Ίδρυμα υποστηρίζει νέες γυναίκες που ασχολούνται με το δίκαιο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Αφρική, και αργότερα αυτόν τον μήνα, θα απονείμω το Βραβείο Ενδυνάμωσης των Γυναικών με το King’s Trust. Τον Οκτώβριο, θα φιλοξενήσουμε τα Βραβεία Albies στο Λονδίνο, τιμώντας θαρραλέους υπερασπιστές της δικαιοσύνης σε όλο τον κόσμο.

Vogue: Τι σε κρατά με κίνητρο στις δύσκολες στιγμές;

Αμάλ Κλουνί: Ο θάρρος των πελατών μου—ανθρώπων όπως η Μαρία Ρέσα και η Νάντια Μουράντ, που έχουν υποστεί ασύλληπτα βάσανα αλλά πολεμούν όχι μόνο για τον εαυτό τους, αλλά για να προστατεύσουν και άλλους. Η ανθεκτικότητά τους με εμπνέει κάθε μέρα.

Vogue: Υπάρχει κάποιο επίτευγμα για το οποίο νιώθεις ιδιαίτερα περήφανη;

Αμάλ Κλουνί: Κάθε φορά που ένας αθώος δημοσιογράφος ελευθερώνεται και επανενώνεται με την οικογένειά του, είναι μια νίκη. Στιγμές όπως όταν ο πελάτης μου Γουά Λονγκ ελευθερώθηκε μετά από χρόνια στη φυλακή—αυτές μένουν για πάντα μαζί μου. Ένας δημοσιογράφος της Reuters βγαίνει από μια φυλακή της Μιανμάρ και επιστρέφει σπίτι για να γνωρίσει το μωρό του για πρώτη φορά. Νιώθω περήφανη όταν η πελάτισσά μου—μια Γιαζίντι από το Ιράκ που αντιμετώπισε το ISIS στο δικαστήριο—βλέπει έναν δικαστή να κηρύσσει ετυμηγορία για γενοκτονία και να καταδικάζει τον δολοφόνο της κόρης της σε ισόβια. Νιώθω περήφανη κάθε φορά που ένας φοιτητής μου λέει ότι εμπνέεται, ή όταν ένα κορίτσι μου λέει ότι η δουλειά μου το έχει εμπνεύσει να αγωνιστεί για τη δικαιοσύνη.

Πώς ισορροπείς τη δουλειά και την οικογενειακή ζωή; Είναι δυνατόν να αποσυνδεθείς στο τέλος της ημέρας;
Όπως κάθε εργαζόμενη γυναίκα, προσπαθώ να βρω τη σωστή ισορροπία—και δεν τα καταφέρνω ποτέ τελείως! Αλλά κάθε πρωί, νιώθω απίστευτα τυχερή που έχω έναν σύζυγο που αγαπώ βαθιά και θαυμάζω ατελείωτα, και παιδιά που μας φέρνουν τόση χαρά.

Τι σου δίνει ελπίδα για το μέλλον;
Οι ηγέτες με ακεραιότητα και θάρρος με εμπνέουν. Το ίδιο και οι φοιτητές μου—η αποφασιστικότητά τους να προκαλέσουν αλλαγή, αντί να παρακολουθούν απλώς την αδικία, με γεμίζει ελπίδα. Αρνούνται να σιωπήσουν ή να περιμένουν άλλους να δράσουν. Η αφοσίωσή τους μου θυμίζει ότι η πρόοδος είναι δυνατή όταν οι άνθρωποι επιλέγουν το θάρρος αντί της απάθειας.

Η ιστορία δεν κλίνει προς τη δικαιοσύνη από μόνη της—οι άνθρωποι πρέπει να την τραβήξουν προς τα εκεί. Όλοι έχουμε ένα ρόλο να παίξουμε: πολιτικοί, δικηγόροι και δημοσιογράφοι, φυσικά, αλλά και πολίτες που ψηφίζουν και γονείς που μεγαλώνουν την επόμενη γενιά. Αν η δικαιοσύνη είναι ο κοινός μας στόχος, πρέπει να είναι και κοινή μας ευθύνη.