Πριν από λίγες εβδομάδες, παρακολουθούσα μια σειρά στο Netflix—δεν θα την ονομάσω, αλλά είχε τη λέξη «Apple» στον τίτλο και ήταν για μια απατεώνα—όταν συνειδητοποίησα: δεν την απολάμβανα πλέον. Η πλοκή ήταν γεμάτη κενά, παρόλο που βασιζόταν σε αληθινή ιστορία. Η ερμηνεία ήταν υπερβολική, αλλά όχι με διασκεδαστικό τρόπο. Είχα ήδη αφιερώσει τέσσερις ώρες, όμως, και δίσταζα να τα παρατήσω. Αλλά με δύο ακόμα επεισόδια να απομένουν, έκλεισα τελικά το laptop μου και τρίψα τα μάτια μου. Η ζωή είναι πολύ σύντομη για κακές τηλεοπτικές σειρές.

Τελευταία, πιάνω τον εαυτό μου όταν δεν απολαμβάνει κάτι και απλά το παρατάω, ακόμα κι αν έχω ήδη επενδύσει χρόνο σε αυτό. Παράτησα το **Dying for Sex** δύο επεισόδια πριν το τέλος—αυτό το δράμα με την Michelle Williams ξεκίνησε δυνατά, αλλά έγινε τόσο σκοτεινό που μετά βίας μπορούσα να το παρακολουθήσω. Το ίδιο και με το **You**—οι δύο πρώτες σεζόν ήταν διασκεδαστικές, αλλά μετά περιέπεσε σε ανοησίες επιπέδου **Riverdale**. Παλιά, θα με ανάγκαζα να τελειώσω τα πράγματα, τουλάχιστον μέχρι να ολοκληρωθεί η ιστορία. Τώρα; Προτιμώ να εστιάζω στη δική μου ζωή.

Μη με παρεξηγήσετε—δεν υποστηρίζω να τα παρατάμε πολύ σύντομα. Μερικές από τις αγαπημένες μου σειρές, όπως το **Curb Your Enthusiasm**, το **Industry** ή το **Succession**, χρειάστηκαν χρόνο να μου αρέσουν. Ακόμα και το **Daisy Jones & The Six** ξεκίνησε σαν σκουπίδι, πριν μετατραπεί σε μια από τις καλύτερες αντι-ιστορίες αγάπης που έχω δει (εντάξει, μικρή υπερβολή). Αλλά όταν κάτι φαίνεται πραγματικά βαρετό, μάλλον είναι. Δεν υπάρχει τρόπαιο για το να επιμένεις σε κάτι που δεν σου προσφέρει καμία χαρά.

Αυτή η νοοτροπία ισχύει και πέρα από την τηλεόραση. Πρόσφατα, έφυγα από ένα πάρτυ μετά από 40 λεπτά γιατί απλά δεν το ένιωθα. Έχω σηκωθεί και έχω φύγει από εστιατόρια αφού κάθισα γιατί το μενού δεν μου άρεσε. Έχω δωρίσει βιβλία στη μέση της ανάγνωσης γιατί με βαρέθηκαν. Η επιμονή μπορεί να αποδώσει, αλλά δεν υπάρχει ντροπή στο να κόβεις τις απώλειές σου και να ανακατευθύνεις την ενέργειά σου.

Το να τα παρατάς παλιά με έκανε να νιώθω ένοχος, αλλά τώρα μου δίνει αίσθημα ελευθερίας. Δεν είναι αποτυχία—είναι μια υπενθύμιση ότι έχω επιλογές. Είτε πρόκειται για να εγκαταλείψεις ένα άσχημο ραντεβού, να φύγεις νωρίς από μια ταινία ή να παραλείψεις το φινάλε μιας σειράς που έχει χάσει τη λάμψη της, το να φεύγεις είναι απλά μια πράξη ανακτήσης του χρόνου σου. Ακόμα κι αν είναι απλώς μια σειρά του Netflix. Ακόμα κι αν έχεις ήδη δει ώρες από αυτήν. Ακόμα κι αν, ας είμαστε ειλικρινείς, δεν είναι και τόσο καλή.