Ο Ολιβιέ Ρουσταν μπορεί να είναι ακόμη κάτω των 40, αλλά είναι ήδη ο τρίτος μακροβιότερος μη ιδρυτικός καλλιτεχνικός διευθυντής στο χώρο της πολυτελούς prêt-à-porter — πίσω μόνο από την αθάνατη Βερόνικ Νικανιάν της ανδρικής γραμμής της Hermès και τον δυναμικό Ίαν Γκρίφιθς της Max Mara. Ακόμα κι όταν η μόδα παθιάζεται με τις πρόσφατες, εφήμερες τάσεις της, η σπάνια συνδυασμός της ώριμης εμπειρίας και της νεανικής ενέργειας του Ρουσταν του προσφέρει μια σταθερή, αισιόδοξη προοπτική.

Μιλώντας στο γραφείο του, εξήγησε: «Ένας σχεδιαστής πρέπει να εξελίσσεται επαναπροσδιορίζοντας συνεχώς τον εαυτό του. Δεν αφορά μόνο το αν ένα οίκο μόδας κουράζεται από έναν σχεδιαστή — ο σχεδιαστής θα πρέπει να νιώθει κι εκείνος αυτή την ανήσυχη αν δεν διερευνά τα δικά του όρια. Διατηρείς την βασική σου ταυτότητα, αλλά δημιουργείς εντελώς νέες εκφράσεις της. Σαν να κάνεις διαφορετικά άλμπουμ με την ίδια καλλιτεχνική φωνή».

Στη Balmain, ο Ρουσταν παραμένει βαθιά αφοσιωμένος τόσο στη μάρκα όσο και στη φιλοσοφία της συνεχούς επαναπροσδιορισμού. Η φωτογραφία του lookbook της resort συλλογής το αντικατόπτριζε — προσεγγίζοντας τα σχέδια με φρέσκια ματιά ενώ αξιοποιούσε τη βαθιά γνώση του για τη βιομηχανία, διασφαλίζοντας εμπορική επιτυχία.

Για τη γυναικεία γραμμή, κομμάτια από παστέλ καρό μπουκλέ (μια νεύση προς την ταινία Clueless), κομψές μαύρες επιλογές και τολμηροί συνδυασμοί χρωμάτων — μερικά προορισμένα μόνο για το showroom — τόνισαν ότι το tweed αποτελεί πάνω από το 20% της prêt-à-porter της Balmain. Ένα λουλουδιστό μοτίβο, ανασχεδιασμένο από ένα αρχειακό κομμάτι του Πιερ Balmain, εμφανίστηκε σε νέες εκδοχές της διευρυνόμενης σειράς τσαντών της μάρκας: το Anthem (λεπτομέρεια με αγκράφα ζώνης), το Sync (αλυσίδα λουρίδα), το Ébène (σε σχήμα κρουασάν) και το Shuffle με την κοφτερή γραμμή.

Αν και το bodycon δεν απουσίαζε εντελώς — εμφανιζόμενο σε φορέματα με πάνες πλεξίματος και μια λουλουδιστή φούστα με σχισμή — η έμφαση μετατοπίστηκε προς καινοτόμα υπερμεγέθη ράψιμο. Τα καρό Prince of Wales από μαλλί συχνά ήταν κοντά και συνδυάζονταν με ταιριαστές μίνι φούστες ή σορτς, παίζοντας με τις αναλογίες. Ένα αξιοσημείωτο κομμάτι ήταν ένας ογκώδης παλτό με εκτύπωση felt εμπνευσμένη από τον Μονέ, φόρος τιμής στις καλλιτεχνικές ρίζες του Πιερ Balmain. Τα μπότα wedge, τώρα με shearling δίπλα στο δέρμα, αντιπαρατίθενταν με ντελικάτα φορέματα lingerie, ενώ οι καπέλες από ροζ ή λεμονί κασμίρ προσέφεραν αβίαστη κομψότητα.

Η ανδρική γραμμή ισορρόπησε ριζοσπαστικά και συντηρητικά στοιχεία — κοφτερά, δομημένα ράψιμα έναντι χαλαρών τζιν, δερμάτινων ή jacquard αθλητικών. Τα επίσημα παπούτσια επαναπροσδιορίστηκαν με χοντρές σόλες και μεταλλικές λεπτομέρειες, συνδυάζοντας τη γαλλική μπουρζουάζία με την αίσθηση του streetwear. Κρυμμένα διαμάντια στο showroom περιλάμβαναν σετ πουκάμισο-σορτς με μοτίβο λαβύρινθου, υβριδικά σακάκια δέρμα-μαλλί και μπουκλέ overshirts — χωρίς φωτογραφία αλλά αναμφίβολα εντυπωσιακά.

Όπως το έθεσε ο Ρουσταν: «Η πραγματική ερώτηση είναι πάντα: Τι θέλεις να προσφέρεις; Η απάντησή μου εξελίσσεται κάθε σεζόν, αλλά πάντα αφορά την επανεξέταση του παρελθόντος για να διαμορφώσει το μέλλον. Γι’ αυτό συνεχίζω αυτόν τον διάλογο με την αρχική όραση του Πιερ Balmain — βρίσκοντας νέους τρόπους να εκφράσω αυτή τη συζήτηση».