Το lookbook της Emilia Wickstead για τη resort συλλογή ανοίγει με ένα μοντέλο που φοράει μια τολμηρή, σχεδόν αντιπαραθετική έκφραση. Τα λειασμένα μαλλιά της και το δομημένο παλτό-φόρεμα δημιουργούν μια ισορροπία μεταξύ γυναικείας κομψότητας και αγορίστικης απότομης αίγλης, με τα μισάνοιχτα χείλη της να υποδηλώνουν ότι μπορεί να μιλήσει—ή ακόμα και να επιπλήξει. «Θέλω να πιστεύω ότι η μούσα μου υπερασπίζεται τον εαυτό της αυτή τη σεζόν», εξήγησε η Wickstead. «Είναι λίγο πιο επαναστατική και δυνατή».

Η συλλογή εμπνέεται από το Vertigo του Alfred Hitchcock, μια ταινία αγαπημένη των σχεδιαστών για τη γλαμούρα της δεκαετίας του 1950, χάρη στα κοστούμια της Edith Head για τη μυστηριώδη (ή μυστηριώδεις;) χαρακτήρα της Kim Novak. Ενώ το Vertigo εξερευνά την εμμονή ενός άνδρα με την εμφάνιση μιας γυναίκας—και την επιθυμία του να διαμορφώσει μια άλλη γυναίκα κατ’ εικόνα της—η ερμηνεία της Wickstead προσθέτει βάθος. Τονίζει τη μεταμορφωτική δύναμη της μόδας (ένα θέμα που κάθε σχεδιαστής καταλαβαίνει) και ανατρέπει το σενάριο, κάνοντας την εκδοχή της για την Judy της Novak πιο αψηφητική. «Είναι δυνατή στις εκφράσεις της, στο πώς μιλάει και στο πώς ντύνεται», είπε η Wickstead, τονίζοντας τα εντυπωσιακά φόντα βασικών χρωμάτων που επέλεξε για να επιδείξει τα ρούχα.

Η Wickstead έχει μια ικανότητα να παίρνει τολμηρά χρώματα και μοτίβα—που σε λιγότερο έμπειρα χέρια μπορεί να φαίνονται υπερβολικά—και να τα εξευγενίζει σε επεξεργασμένα, φορετά κομμάτια. Η συλλογή περιλαμβάνει τα χαρακτηριστικά της φορέματα με λουλούδια για την ημέρα, αλλά μερικά από τα πιο δυνατά looks είναι έξυπνα separates: ένα μπλουζάκι με πέτο πάνω από ένα πουλόβερ με πλεξούδες σε χρώμα βρώμης και μια φούστα με καρό, ή ένα υπερμεγέθες σκούρο πράσινο παλτό πάνω από ένα αφράτο μπλουζάκι με V-κοιλιά. Αυτό δεν σημαίνει ότι τα βραδινά ρούχα ήταν λιγότερο εντυπωσιακά—αρκετά φορέματα ήταν πιο πολυτελή από το συνηθισμένο για την Wickstead, όπως ένα εκπληκτικό φόρεμα από χρυσό jacquard με σκαλιστή μέση και μανίκια διακοσμημένα με χάντρες. «Ακόμα και με τα πιο γλαμώδη κομμάτια—αν και δεν μου αρέσει αυτή η λέξη—ήθελα να παίξω με τη διαστρέβλωση και την κίνηση», σημείωσε.

Μερικές απροσδόκητες πινελιές αναφέρονται στα πιο σκοτεινά θέματα του Vertigo. Οι πιο ενδιαφέρουσες ήταν στρώσεις από οργανζά με πόλκα ντoτ που φαίνονταν να μεταβάλλονται και να παραμορφώνονται καθώς το ύφασμα κινούνταν. «Πρόκειται για τη δυαδικότητα, την ψευδαίσθηση, την εμμονή, τη μεταμόρφωση—αυτές είναι οι λέξεις-κλειδιά», είπε η Wickstead. Όπως πάντα, τα σχέδιά της αποκαλύπτουν περισσότερα από όσα φαίνονται με την πρώτη ματιά.